Araw ng Kalayaan!

Nung nasa kolehiyo pa ako naisip ko na dapat matuto rin ako magsulat sa ating wika. Nagpaturo ako sa isa kong kasamahan sa org at nakapag-lathala naman ako ng ilang kwento. Iba ang kinalabasan ng mga sinulat kong kwento nun, mas mababaw at nakakatawa kaya malaki ang aking respeto sa mga manunulat na magaling magsulat sa ating wika.

Marami akong kaibigan na kahit nasa Pilipinas eh Ingles ang ginagamit sa pagsasalita. Aaminin ko natuto ako mag-Filipino sa school bus dahil sinanay ako ng magulang ko nung ako ay maliit pa. Mula nung ako ay matuto mag-Filipino yun na lagi ko ginagamit. Hindi masyado masaya magulang ko kasi sabi nila eh yun daw ang "language of business" and makakatulong sa akin kapag may trabaho na ako. Eh matigas ulo ko at mas komportable ako magsalita sa ating wika. Hindi naman ito naging hadlang sa pag-usad ng aking karir at ang mga kaibigan at katrabaho ko na Pinoy kinakausap ko pa rin sa ating wika kahit Ingles sila ng Ingles.

Bakit ko ito ginagawa? Sanay naman ako magkwento sa wikang Ingles (kaso sabi nila sa opisina makapal daw ang aking Pinoy accent). Dedma lang kasi sila rin naman ay may accent (at mas mahirap maintindihan yung mga taga-Europa), hehehe. Sa tingin ko malaki ang naging impluwensya sa akin ng kanta ni Florante noong ako'y bata pa --

"Wikang pambansa ang gamit kong salita 
Bayan kong sinilangan 
Hangad kong lagi ang kalayaan. 
Si Gat Jose Rizal nuo'y nagwika 
Siya ay nagpangaral sa ating bansa 
 Ang hindi raw magmahal sa sariling wika 
Ay higit pa ang amoy sa mabahong isda."

Kaya naisip ko na kahit na "English is the language of business" eh ang paggamit ng ating wika sa pang-araw-araw ay importante dahil kahit dito man lang mapakita ko sa iba na ako ay Pilipino at ipinagmamalaki ko ito.

Sa araw na ito, sana bawa't isa sa atin ay maipahayag natin sa kahit ano'ng paraan na ipinagmamalaki natin na tayo ay Pilipino... sa isip, sa salita at sa gawa.

PS Aaminin ko gumamit ako ng Google Translate sa ibang mga salita hehehe (mahirap talaga magsulat sa ating wika!). 

Pilipino Ako

Noong bata ako sobrang kulit ko. Gusto ko man maglaro sa kalye kasama ibang mga bata pero di ako pinapayagan ng magulang ko. Delikado daw kasi. Nung minsan sinubukan ko mag-ober da bakod, ayun sumabit yung paborito kong daster sa gate at napunit. Nakapaglaro ako sandali kasama mga bata sa labas pero nahuli ako agad. Siyempre napagalitan ako. Di nako umulit kasi nakadampot ako ng ipot - napunit ang paborito kong daster!!!

So ang naging mga kalaro ko ay ang aming mga kasambahay at ang yaya ko. Bata palang ako hindi na ako mahilig sa habulan. Minsan lang ako naglaro ng cops and robbers. Mas hilig ko maglaro ng piko at chinese garter. Ibang usapan rin ang patintero. Minsan lang kung mabait ang mga kalaro (haha). Madalas naglalaro ako ng mga bigay na manyika sa akin at bahay-bahayan. Kung minsan pinapayagan ako ng magulang ko makipaglaro sa bahay ng Ninang ko na may kubo. Mas masaya mag-bahay-bahayan dun.

Bata palang ako nakahiligan ko nang magturo. Hindi ako mahilig matulog after lunch. Di na rin ako pinipilit kasi nakikipagtitigan lang ako sa yaya ko. Kaya kapag hapon ang laro ko ay "teacher-teacher-an". Tinuturuan ko yaya ko magsulat at magbasa. Strikto ako, kelangan gawin nila yung mga exercises at homework. Mabuti na lang mabait yaya ko at sumusunod naman siya.

Isa yun sa mga pinaka-masaya kong alaala. Nung bata ako gusto ko sana maging arkitekto. Kaso walang hilig sa akin ang pagdra-drawing. Ang alam ko lang i-drawing eh mansanas, puno ng niyog, bundok, ang Mayon Volcano, at ang araw. Wala talaga ako pag-asa sa pag-dra-drawing. Dahil dun hindi ko talaga alam kung ano kukunin ko pagdating sa college.

Nakatapos ako ng dalawang degree nung college at nag-MBA, pero kahit anong trabaho ko bumabalik at bumabalik pa rin sa pagtuturo. Isang beses lang ako pormal na nagturo sa school pero lahat ng naging trabaho ko lagi ako nagtuturo. Doon ako masaya kahit na madalas nahihiya pa rin ako magsalita sa harap ng maraming tao.

Naisip ko ikwento ito sa ating Independence Day. Wala naman koneksyon pero naisip ko kung hindi tayo nakalaya noon siguro ibang iba ang pamumuhay natin ngayon. Hindi ko ma-imagine na hanggang ngayon eh lahat ng Pinoy maging indio pa rin. Kung siguro nangyari yun lahat ng ginagawa ko ngayon ay hindi ko magagawa.

Pinagmamalaki ko na isa akong Pilipino at lagi ko ito sinasabi kapag nasa ibang bansa ako. Madalas kasi hindi ako napagkakamalang Pinoy. Mukha daw akong lokal kahit saan ako pumunta (kahit sa Bangladesh, pramis!). Pero madalas nahuhuli nila lahi ko dahil sa aking "thick Filipino accent". Ayoko kasi mag-slang-slang dahil hindi ko naman kinalakihan yun.

Pilipino ako. Sa isip, sa salita at sa gawa. :)

(Siguro kung sipagin ako mamya, i-translate ko ito).

Happy Independence Day! (And a Google Doodle for Us!)

This year's Independence Day feels different, probably because we are all looking forward to a fresh start with the proclamation of President-Elect Noynoy Aquino (congratulations P. Noy!). It's probably the same feeling that our ancestors had 112 years ago.

Last March I had a strange conversation with an elder in Cebu. He was trying to convince me NOT to vote. He said it was useless since nothing would change anyway. Well... my bottomless optimism got me through almost 4 hours of waiting in line just to vote. And I'm definitely not stopping by just voting because I told myself I will try my best to serve my country in however little way I can. I hope that old man will realize that if he wants to see change happen, it has to start with him.

"Be the change you want to see." (Saw that on a shirt yesterday).

Happy Independence Day everyone!

Tibay ng Pilipino

I think Filipinos are the most resilient people in the whole wide world. We always find a way out of difficult situations. We are flexible. We easily adjust to situations. We complain and rant, but we always find humor even in tragic situations.

I was born during the era of Martial Law. I remember my Dad was part of the fact-finding commission of Ninoy. I remember my Kuya spending his birthday in EDSA (I). I remember sending my birthday food to soldiers during the 1987 coup d' etat. I remember being a poll watcher for PPCRV. I remember my Mom being part of the secretariat of Sen. Jovito Salonga's presidential campaign. My first vote during the Sangguniang Kabataan elections. My first presidential vote. The lightning rally I joined in Quiapo. EDSA II.

And then my priorities changed. I couldn't spend as much time outside as I used to. Gone were the days that I could just up and join FGDs and attend rallies, but I realized that there are things I could do for my country in my own little way. And I think the most important thing I decided to do was STAY.

It's midnight and I know I'm rambling. But I guess I just want to celebrate all the good things we still have as Filipinos. We have love. We have our family. We have each other. And we have HOPE. We can do this!

And I would like to thank Google for our very first local doodle! Super duper hugz!